Melchior Wańkowicz (ur. 29 grudnia 1891/10 stycznia 1892 w Kałużycach, zm. 10 września 1974 w Warszawie), którego pięćdziesiątą rocznicę śmierci w 2024 roku obchodzimy, należy uznać za jednego z najsłynniejszych polskich pisarzy XX wieku. Postać ta, jak mało która potrafiła łączyć działalność patriotyczną z pisarstwem. W 1905 roku brał udział Wańkowicz w strajku szkolnym, zaś od 1907 roku był członkiem Organizacji Młodzieży Szkół Średnich "Przyszłość". Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku Wańkowicz służył  w Kołomieńskim Pułku Piechoty, stacjonującym w Mińsku. Dzięki sfałszowanemu świadectwu o stanie zdrowia opuścił wkrótce wspomnianą jednostkę. Prawdziwy jednak rozkwit talentu Wańkowicza, nastąpił dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 11 listopada 1918 roku. W 1919 roku zostaje korespondentem wojennym "Gazety Warszawskiej". Dzięki nowej sytuacji w jakiej znalazła się Polska, w 1923 roku kończy studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim z tytułem magistra prawa. Uzyskane wykształcenie umożliwia Wańkowiczowi uzyskanie pracy na stanowisku naczelnika Wydziału Prasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz założenie rok później Towarzystwa Wydawniczego "Rój", którego był współwłaścicielem i redaktorem naczelnym aż do 1939 roku.

      Wańkowicz zasłynął jako znakomity felietonista i reporter. Jego autorskie teksty np. korespondencja z podróży do Meksyku, którą odbył w latach 1926-1927 publikowana w "Kurierze Warszawskim" cieszyły się wielką popularnością. Z drugiej strony zajmował się Wańkowicz publicystyką historyczną. W 1919 roku w piśmie "Rząd i Wojsko" ukazał się jego pierwszy utwór, "Opowiadanie legionisty Władysława Pasika" traktujący o okolicznościach odzyskania przez Polskę po 123 latach zaborów niepodległości.

      Po wybuchu II wojny światowej jeszcze przed kapitulacją Warszawy (24 września 1939 roku) Wańkowiczowi udaje się wyjechać do Rumunii. Od 1943 roku po przeprowadzce do Palestyny pracował jako korespondent wojenny 2 Korpusu WP, wraz z którym podróżował po Bliskim Wschodzie. Z kolei maju 1944 roku odznaczył się bohaterstwem jako szeregowy żołnierz walczący w bitwie pod Monte Cassino. Po zakończeniu wojny Wańkowicz pozostał w Londynie (począwszy od 1947 roku) gdzie skonfliktował się ze środowiskami emigracyjnymi. Nieco wcześniej bo w latach 1945-1947 w Rzymie powstaje największe trzytomowe dzieło tego pisarza  pod tytułem "Bitwa o Monte Cassino"- zapis jego autorskich wspomnień z bitwy którą widział na własne oczy. 

Ostatecznie po licznych wahaniach, mimo uzyskania obywatelstwa amerykańskiego (w 1956 roku), Wańkowicz w maju 1958 roku przenosi się na stałe do komunistycznej Polski. Tu powstają jego liczne popularnonaukowe teksty o życiu w USA publikowane w ówczesnej prasie a także radiu i telewizji. Po podpisaniu przez Wańkowicza w 1964 roku słynnego Listu 34 z protestem przeciwko polityce kulturalnej państwa i skierowanego do ówczesnych władz PRL-u, władze rozpoczęły nagonkę na pisarza – oskarżono go o przekazywanie za granicę materiałów godzących w Polskę. W wyniku procesu sądowego Wańkowicza skazano na trzy lata więzienia. Ostatecznie po odsiedzeniu pięciu tygodni, Wańkowicz wychodzi na wolność. Umiera w Warszawie 10 września 1974 roku. W naszej bibliotece szkolnej możemy również zapoznać się z twórczością tego pisarza. Posiadamy bowiem w zbiorach powieść „Westerplatte” Melchiora Wańkowicza napisaną w 1959 roku w Warszawie.